Waarom aardig zijn niet altijd puur is

Voor wie denkt dat aardig zijn automatisch goed is.

Aardig zijn. Op papier klinkt het als iets moois. Lief. Sociaal. Verbindend. Maar in de praktijk? Is het soms allesbehalve puur.
Sterker nog: aardig zijn kan verdomd strategisch zijn. Een onschuldige glimlach kan een afleidingsmanoeuvre zijn. Een vriendelijk "tuurlijk doe ik dat wel" kan stiekem een verkapte smeekbede zijn:

"Zeg alsjeblieft dat ik goed genoeg ben."

Pleasen lijkt op liefde, maar is vaak angst in nette kleren.

De pleaser is niet zomaar behulpzaam. Hij is bang. Bang voor afwijzing. Voor ongemak. Voor het moment dat iemand niet blij met hem is. En dus doet hij er alles aan om dat te voorkomen. En dát, mijn vriend, is manipulatie. Geen keiharde variant, geen gladde praatjes. 

Maar een zachte, sociale vorm van beïnvloeding:

Ik geef jou wat jij wilt, zodat ik krijg wat ík nodig heb, bevestiging.
Ruilhandel in kwetsbaarheid.

En ik snap het. Echt. Want aardig zijn levert iets op: goedkeuring, applaus, een gevoel van controle. Maar het kost ook wat. Je authenticiteit. Je stem. Je grens. En uiteindelijk: jezelf.
Want hoe vaak zeg jij ‘ja’ tegen iets waar je ‘nee’ op voelt?
Hoe vaak zeg jij dat het ‘wel meevalt’, terwijl het eigenlijk tot je kruin opstapelt?
Hoe vaak kies jij voor harmonie, terwijl er binnenin je een stille oorlog woedt?

Aardig zijn is pas puur als je niets terug hoeft.

Als je aardig bent vanuit kracht, niet vanuit kramp. Als je kunt zeggen: "Ik zie je, ik help je, maar niet ten koste van mezelf." Als je weet dat je ook waardevol bent als iemand jou níét aardig vindt.
Dán is het puur.
Dán is het liefdevol.
Dán is het echt.

Dus de volgende keer dat je weer die neiging voelt om te pleasen, stel jezelf deze vraag:
Ben ik aardig, of ben ik bang?
En durf eerlijk te zijn in het antwoord.

Want jouw echte kracht begint daar waar je stopt met je mooier voordoen.
En waar je begint met opkomen voor wie je werkelijk bent.